شعر غدیر

وسعت دریا گرفته برکه خیز این کویر
چشمه سار شوق دارد چشم دل دراین غدیر
سوره های دل پراز عطر خوش بابونه ها ست
آیه می بارد چو دستش می رود بالا امیر
می نشیند روبرویت تا غزل گوید خدا
واژه واژه کنت مولا شعرنابی دلپذیر
گرد غفلت می زداید بارش رحمانی اش
بانگ می دارد نبی باید گذشت از این مسیر
عشق دارد می پرد در شاخه های مهر ماه
کعبه می نازد که دارد مهرزادی بی نظیر
لافتی درشهپر شهبازی اش گل داده است
تازه است از گل بهار سنبلستان غدیر

ابراهیم سبحانی