کد خبر: 215 ، سرويس: گوناگون
تاريخ انتشار: 20 مرداد 1390 - 19:15
به بهانهٔ سالروز ورود تلفن همراه به ایران: قصهٔ موبایل از کجا شروع شد؟ خاطراتی از ورود موبایل به ایران + عكس
آن دهه، نخستین تلفن نقطه به نقطه به کار گرفته شد که نقطه عطفی در روند مخابراتی به شمار آمد و این ایده دیرینه انسان به تحقق پیوست و این فن‌آوری در سال ۱۹۷۵میلادی از سوی کشورهای اسکاندیناوی با سیستم آنالوگ به بازار عرضه شد.
به گزارش خبرنگار سرویس ارتباطات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نخستین شبکه تلفن متحرک نیز از سوی همین کشور‌ها راه‌اندازی شد، در اوایل سال ۱۹۸۰ میلادی، استفاده از تلفن‌های دیجیتالی در اتومبیل مورد توجه قرار گرفت.
در سال ۱۹۷۷ میلادی کانادا اولین شبکه اطلاعات عمومی را طراحی و راه‌اندازی کرد و شبکه‌های عمومی اطلاع‌رسانی جهانی با استفاده از کامپیو‌تر، ماهواره و گیرنده‌ها و فرستنده‌های ماکروویو به وجود آمد.
در سال ۱۹۸۳میلادی آمریکا سیستم Nordic Mobile Telephone را وارد بازار کرد و ژاپن نیز سومین کشور در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگی‌های دو نوع اسکاندیناوی و آمریکایی به نام HCMS عرضه کرد و سپس سیستم NTT با قابلیت اتصال به شبکه را ایجاد کرد.
انگلستان در سال ۱۹۸۵ میلادی با عرضه سیستم TACS بود که به گروه دارندگان تلفن سیار پیوست و سپس ایرلند نیز این سیستم را پذیرفت.
پس از این تاریخ، سیستم NMT با فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز در کشورهای دانمارک، نروژ، سوئد و فنلاند مورد استفاده قرارگرفت و این کشور‌ها نیز به شبکه استفاده کنندگان از این سیستم پیوستند.
هم‌چنین هلند، لوکزامبورگ و بلژیک با تغییر جزئی، آن را پذیرفتند و در سال ۱۹۸۹ قبرس نیز به این شبکه پیوست. در این زمان بود که کانادا سیستم AMPS آمریکا راپذیرفت.
درسال ۱۹۸۵ میلادی انستیتویی متشکل از ۱۷ کشور اروپایی درصدد طراحی و ابداع یک استاندارد مشترک برای تاسیس شبکه سلولی برآمد تا این استاندارد به صورت هماهنگ، طرح تلفن سیار دیجیتال را اجرا کند؛ این استاندارد GSM نام گرفت.
در حال حاضر، استاندارد GSM شامل سه سیستم است که عملکردهای اساسی کاملا یکسانی دارند ولی باند فرکانس آن‌ها متفاوت است.
در سال۱۹۸۶میلادی شبکه جهانی اطلاع‌رسانی اینترنت، فراگیر‌ترین شبکه اطلاع‌رسانی بین الملل، راه‌اندازی شد و در سال ۱۹۸۷ میلادی طرح باند باریک انتخاب شد و در همان تاریخ ۱۳ کشور اروپایی یادداشت تفاهمی تحت عنوان (MOU) امضا کردند، مبنی بر اینکه هر عضو متعهد شد تمام مشخصات GSM را رعایت کند.
---------------------------------------------------------
مردادماه سال ۱۳۷۳ بهره برداری از نخستین فاز شبکه تلفن همراه کشور در شهر تهران
بهره برداری از نخستین فاز شبکه تلفن همراه کشور، در مردادماه سال ۱۳۷۳ در شهر تهران با استفاده از ۱۷۶ فرستنده و گیرنده در ۲۴ ایستگاه رادیویی و با ظرفیت ۹۲۰۰ شماره آغاز شد.
خاطراتی از ورود موبایل به ایران
اواخر سال ۱۳۷۲ نخستین محموله تجهیزات تلفن همراه وارد ایران شد. در ابتدای ورود موبایل به ایران دیدگاه‌های مختلفی درباره استفاده از این وسیله ارتباطی وجود داشت. عده‌ای آن را کالایی لوکس و غیرضروری می‌دانستند و عده‌ای آن را وسیله‌ای ضروری مثل رادیو و تلویزیون می‌خواندند. نحوه واگذاری سیمکارت‌ها به مردم نیز حکایت‌هایی داشت که اکنون پس از حدود دو دهه، بازخوانی آن حکایت‌ها و ماجرا‌ها خالی از لطف نیست.
قصه موبایل از کجا شروع شد؟
به گزارش جوان آنلاین، پس از ورود تجهیزات تلفن همراه در سال ۷۲ و نصب و تست شبکه در برخی از نقاط شهر تهران ثبت‌نام برای واگذاری سیمکارت آغاز شد. اوایل سال ۱۳۷۳ ثبت‌نام‌ها شروع شد، اما هیچکس از این ابزار ارتباطی استقبال نکرد. کاربه جایی رسید که شرکت پست آن زمان برای کارکنانی که اقدام به ثبت‌نام سیمکارت می‌کردند ۵ هزار تومان پاداش در نظر گرفت.
این در حالی بود که رقم ثبت‌نام سیمکارت با گوشی ۶۰۰ هزار تومان بود. شرکت مخابرات برای اینکه سیمکارت‌ها را بفروشد، راه بازاریابی را انتخاب کرد. افرادی مشغول بازاریابی شدند. گروه‌های هدف نیز پزشکان، بازاریان و مسئولان دولتی بودند. با این بازاریابی‌ها گسترده در نهایت ۶ هزار و ۵۰۰ نفر برای دریافت سیمکارت ۶۰۰ هزار تومانی ثبت‌نام کردند.
در مرحله بعد بین تمامی نمایندگان مجلس سیمکارت توزیع شد. وزیر وقت جزو اولین افرادی بود که سیمکارت‌دار شد و با موبایل خود مکالمه کرد، اما هیچ مشخص نیست که اولین مکالمه از زبان چه کسی بوده است. شرکت مخابرات برای جلب نظر مسئولان نیز سیمکارت میان هیئت دولت، معاونان، برخی از ائمه جماعات و مدیران و مسئولان رسانه‌ها توزیع کرد. در مرحله بعد نیز به مدیران و کارکنان سازمان‌هایی چون مخابرات و پست، سیمکارت اعطا شد. پس از روشن شدن آنتن‌های تلفن همراه در سال ۷۳ پیش‌بینی‌های غرضی درست از آب درآمد و قیمت سیمکارت در بازار به ۲ میلیون تومان رسید.
افرادی بودند که دوست داشتند در کنار خانه و ماشین گرانقیمت، موبایل را هم که آن زمان یک ابزار ارتباطی لوکس و گران‌قمیت به حساب می‌آمد، داشته باشند. نکته جالب توجه در آن برهه، عدم امکان واگذاری سیمکارت به غیر بود. البته این رویه برای مخابراتی‌ها حاکم ولی برای پستی‌ها آزاد بود. در آن زمان سیمکارت غیر قابل واگذاری بود و برای همین سیمکارت را وکالتی به نام می‌زدند که همین موضوع برخی را دچار مشکل می‌کرد. سال ۱۳۷۴ دوباره ثبت‌نام کلید خورد. با توجه به قیمت و استقبال اولیه از موبایل در بازار، مسئولان وقت مخابرات پیش‌بینی کردند که این بار استقبال بسیار بالا باشد.
۲۴ ساعت در صف موبایل
پیش‌بینی‌ها درست از آب درآمد و با آغاز ثبت نام‌ها صف‌های طولانی شکل گرفت. مردمی بودند که از ساعت ۲ صبح در صف موبایل ایستاده بوده‌اند، این در حالی بود که زمان بازگشایی دفا‌تر ۸ صبح بود! کار به جایی کشید، فردی که ساعت پنج صبح در صف ایستاده بود و ساعت ۱۲ شب هم نوبتش نشده بود. بعضی مواقع ۲۴ ساعت طول می‌کشید فرد متقاضی بتواند به باجه ثبت‌نام برسد.
با اتمام ثبت‌نام ۱۹۰ هزار نفر خواهان سیمکارت شدند. با شروع این ثبت‌نام قیمت سیمکارت کمی تکان خورد و از ۲ میلیون تومان در بازار به یک و نیم تا یک‌میلیون و ۷۰۰ هزار تومان رسید، اما همچنان عطش موبایل وجود داشت.
شغل‌های جدید
موبایل برای هرکس نان نداشت برای افرادی که فن بلد بودند اما سرمایه نداشتند آب داشت. کاسبی با موبایل وارد فاز جدیدی شد. تا آن زمان افرادی چون تعمیرکاران که دفترکار نداشتند، مجبور بودند شماره منزل خود را در آگهی‌ها چاپ کنند، اما موبایل این مشکل را حل کرد. تعمیرکارانی بودند که با چاپ یک شماره در روزنامه خیال خود و خانواده‌هایشان را راحت کردند و دیگر مجبور نبودند که در خانه بمانند تا زنگ بخورد.
مصائب موبایل
باید قبول داشت که در کشور قبل از ورود هر تکنولوژی باید فرهنگ و نحوه کار با آن وارد شود اما در اکثر مواقع این حالت رخ نداده است. موبایل هم خارج از این موضوع نبود. برای همین مخابرات مجبور شد واحدی به نام امور ارتباطات سیار در شرکت دایر کند و به مردم و مسئولان نحوه کار با موبایل را آموزش دهد. آن زمان تازه موبایل فقط مکالمه داشت و خبری از پیامک و دیگر سرویس‌های امروزی نبود. پس از تهران نیز موبایل در چند شهر بزرگ چون اصفهان، خراسان و فارس روشن شد. حال می‌توانستی بدون سیم با دیگری مکالمه کنی.
سیمکارت‌هایی که در آتش سوختند!
پس از اینکه موبایل کم کم در میان مردم جا افتاد، خرید و فروش این ابزار ارتباطی رونق گرفت و تعداد بیشتری از سیمکارت در میان عامه مردم توزیع شد، اما همچنان مشکل کار با آن وجود داشت. آن زمان احتمال سوختن سیمکارت وجود داشت. اما این لفظ در میان مخابراتی‌ها عادی بود اما در میان مردم کمی گنگ بود. یکی از مسئولان مخابراتی که آن زمان در حوزه موبایل فعالیت داشت می‌گوید: «یک روز شخصی به دفتر ما مراجعه کرد و یک قوطی کبریت را روی میز ما گذاشت. گفتیم این چیست؟ گفت که سیمکارت من سوخته و برای تعویض آورده‌ام! ما درون قوطی را نگاه کردیم و دیدیم که فرد مورد نظر سیمکارت را با آتش سوزانده است! دلیلش هم برداشت اشتباه از مفهوم سوختن سیمکارت بود!»
وی با ذکر خاطره دیگر می‌گوید: «در مقطعی که ثبت‌نام صورت می‌گرفت، یک فرد حدود ۶۰ فامیل خود را از شهرستان به تهران آورده بود و قصد داشت برای آن‌ها سیمکارت بگیرد. تعداد آن‌ها آنقدر بالا بود که دفتر پستی را به طور تمام اشغال کرده بودند.»
این مقام مسئول مخابراتی می‌گوید: «زمانی هم که ما به خبرنگاران سیمکارت خارج از نوبت واگذار می‌کردیم، به دلیل تفاوت قیمت بالا اکثرخبرنگاران سیمکارت‌ها را می‌فروختند. یک روز متوجه شدیم که ۱۵ نفر از خبرنگاران با یک دستگاه ون برای دریافت سیمکارت مراجعه کرده‌اند. در نهایت متوجه شدیم که ۱۵ خبرنگار سیمکارت خود را به یک خانم پیش فروش کرده بودند.»
نخستین تیزر تلویزیونی برای موبایل نیز «با تلفن موبایل همیشه در دسترس باشید» بود؛ شعاری که با گذشت بیش از ۱۶ سال هنوز هم کاملاً محقق نشده است!
منبع: جوان آنلاین
----------------------------------------------
تلفن همراه را هنگام خواب از خود دور کنید.
یک گروه حمایت از کاربران تلفن همراه به تایلندی‌ها در خصوص قرار دادن تلفن همراه هنگام خواب در کنار خود هشدار داد.
به گزارش واحد مرکزی خبر، رئیس موسسه حمایت از کاربران تلفن‌های ثابت و همراه گفت تایلندی‌ها به علت قرار دادن تلفن‌های همراه، نزدیک خود هنگام خواب در معرض خطر ابتلا به سرطان مغز قرار دارند.
موسسه نظر سنجی اباک در گزارشی اعلام کرد ۵ / ۶۴ تایلندی‌ها عادت دارند تلفن همراه خود را هنگام خواب در حالت روشن نزدیک سرشان قرار می‌دهند.
به گزارش خبرگزاری آلمان از بانکوک، سازمان بهداشت جهانی نیز بتازگی در گزارشی هشدار داده است کسانی که از تلفن همراه به مدت بیش از ۱۶۴۰ ساعت طی ده سال استفاده می‌کنند بیشتر در معرض ابتلا به سرطان مغز قرار خواهند گرفت.
به گزارش خبرنگار سرویس ارتباطات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، نخستین شبکه تلفن متحرک نیز از سوی همین کشور‌ها راه‌اندازی شد، در اوایل سال ۱۹۸۰ میلادی، استفاده از تلفن‌های دیجیتالی در اتومبیل مورد توجه قرار گرفت.
در سال ۱۹۸۳میلادی آمریکا سیستم Nordic Mobile Telephone را وارد بازار کرد و ژاپن نیز سومین کشور در جهان بود که سیستم سیار خود را با ویژگی‌های دو نوع اسکاندیناوی و آمریکایی به نام HCMS عرضه کرد و سپس سیستم NTT با قابلیت اتصال به شبکه را ایجاد کرد.
انگلستان در سال ۱۹۸۵ میلادی با عرضه سیستم TACS بود که به گروه دارندگان تلفن سیار پیوست و سپس ایرلند نیز این سیستم را پذیرفت.
پس از این تاریخ، سیستم NMT با فرکانس ۴۵۰ مگاهرتز در کشورهای دانمارک، نروژ، سوئد و فنلاند مورد استفاده قرارگرفت و این کشور‌ها نیز به شبکه استفاده کنندگان از این سیستم پیوستند.
هم‌چنین هلند، لوکزامبورگ و بلژیک با تغییر جزئی، آن را پذیرفتند و در سال ۱۹۸۹ قبرس نیز به این شبکه پیوست. در این زمان بود که کانادا سیستم AMPS آمریکا راپذیرفت.
درسال ۱۹۸۵ میلادی انستیتویی متشکل از ۱۷ کشور اروپایی درصدد طراحی و ابداع یک استاندارد مشترک برای تاسیس شبکه سلولی برآمد تا این استاندارد به صورت هماهنگ، طرح تلفن سیار دیجیتال را اجرا کند؛ این استاندارد GSM نام گرفت.
در حال حاضر، استاندارد GSM شامل سه سیستم است که عملکردهای اساسی کاملا یکسانی دارند ولی باند فرکانس آن‌ها متفاوت است.
در سال۱۹۸۶میلادی شبکه جهانی اطلاع‌رسانی اینترنت، فراگیر‌ترین شبکه اطلاع‌رسانی بین الملل، راه‌اندازی شد و در سال ۱۹۸۷ میلادی طرح باند باریک انتخاب شد و در همان تاریخ ۱۳ کشور اروپایی یادداشت تفاهمی تحت عنوان (MOU) امضا کردند، مبنی بر اینکه هر عضو متعهد شد تمام مشخصات GSM را رعایت کند.
---------------------------------------------------------
مردادماه سال ۱۳۷۳ بهره برداری از نخستین فاز شبکه تلفن همراه کشور در شهر تهران
بهره برداری از نخستین فاز شبکه تلفن همراه کشور، در مردادماه سال ۱۳۷۳ در شهر تهران با استفاده از ۱۷۶ فرستنده و گیرنده در ۲۴ ایستگاه رادیویی و با ظرفیت ۹۲۰۰ شماره آغاز شد.
خاطراتی از ورود موبایل به ایران
اواخر سال ۱۳۷۲ نخستین محموله تجهیزات تلفن همراه وارد ایران شد. در ابتدای ورود موبایل به ایران دیدگاه‌های مختلفی درباره استفاده از این وسیله ارتباطی وجود داشت. عده‌ای آن را کالایی لوکس و غیرضروری می‌دانستند و عده‌ای آن را وسیله‌ای ضروری مثل رادیو و تلویزیون می‌خواندند. نحوه واگذاری سیمکارت‌ها به مردم نیز حکایت‌هایی داشت که اکنون پس از حدود دو دهه، بازخوانی آن حکایت‌ها و ماجرا‌ها خالی از لطف نیست.
به گزارش جوان آنلاین، پس از ورود تجهیزات تلفن همراه در سال ۷۲ و نصب و تست شبکه در برخی از نقاط شهر تهران ثبت‌نام برای واگذاری سیمکارت آغاز شد. اوایل سال ۱۳۷۳ ثبت‌نام‌ها شروع شد، اما هیچکس از این ابزار ارتباطی استقبال نکرد. کاربه جایی رسید که شرکت پست آن زمان برای کارکنانی که اقدام به ثبت‌نام سیمکارت می‌کردند ۵ هزار تومان پاداش در نظر گرفت.
این در حالی بود که رقم ثبت‌نام سیمکارت با گوشی ۶۰۰ هزار تومان بود. شرکت مخابرات برای اینکه سیمکارت‌ها را بفروشد، راه بازاریابی را انتخاب کرد. افرادی مشغول بازاریابی شدند. گروه‌های هدف نیز پزشکان، بازاریان و مسئولان دولتی بودند. با این بازاریابی‌ها گسترده در نهایت ۶ هزار و ۵۰۰ نفر برای دریافت سیمکارت ۶۰۰ هزار تومانی ثبت‌نام کردند.
در مرحله بعد بین تمامی نمایندگان مجلس سیمکارت توزیع شد. وزیر وقت جزو اولین افرادی بود که سیمکارت‌دار شد و با موبایل خود مکالمه کرد، اما هیچ مشخص نیست که اولین مکالمه از زبان چه کسی بوده است. شرکت مخابرات برای جلب نظر مسئولان نیز سیمکارت میان هیئت دولت، معاونان، برخی از ائمه جماعات و مدیران و مسئولان رسانه‌ها توزیع کرد. در مرحله بعد نیز به مدیران و کارکنان سازمان‌هایی چون مخابرات و پست، سیمکارت اعطا شد. پس از روشن شدن آنتن‌های تلفن همراه در سال ۷۳ پیش‌بینی‌های غرضی درست از آب درآمد و قیمت سیمکارت در بازار به ۲ میلیون تومان رسید.
افرادی بودند که دوست داشتند در کنار خانه و ماشین گرانقیمت، موبایل را هم که آن زمان یک ابزار ارتباطی لوکس و گران‌قمیت به حساب می‌آمد، داشته باشند. نکته جالب توجه در آن برهه، عدم امکان واگذاری سیمکارت به غیر بود. البته این رویه برای مخابراتی‌ها حاکم ولی برای پستی‌ها آزاد بود. در آن زمان سیمکارت غیر قابل واگذاری بود و برای همین سیمکارت را وکالتی به نام می‌زدند که همین موضوع برخی را دچار مشکل می‌کرد. سال ۱۳۷۴ دوباره ثبت‌نام کلید خورد. با توجه به قیمت و استقبال اولیه از موبایل در بازار، مسئولان وقت مخابرات پیش‌بینی کردند که این بار استقبال بسیار بالا باشد.
۲۴ ساعت در صف موبایل
پیش‌بینی‌ها درست از آب درآمد و با آغاز ثبت نام‌ها صف‌های طولانی شکل گرفت. مردمی بودند که از ساعت ۲ صبح در صف موبایل ایستاده بوده‌اند، این در حالی بود که زمان بازگشایی دفا‌تر ۸ صبح بود! کار به جایی کشید، فردی که ساعت پنج صبح در صف ایستاده بود و ساعت ۱۲ شب هم نوبتش نشده بود. بعضی مواقع ۲۴ ساعت طول می‌کشید فرد متقاضی بتواند به باجه ثبت‌نام برسد.
با اتمام ثبت‌نام ۱۹۰ هزار نفر خواهان سیمکارت شدند. با شروع این ثبت‌نام قیمت سیمکارت کمی تکان خورد و از ۲ میلیون تومان در بازار به یک و نیم تا یک‌میلیون و ۷۰۰ هزار تومان رسید، اما همچنان عطش موبایل وجود داشت.
شغل‌های جدید
موبایل برای هرکس نان نداشت برای افرادی که فن بلد بودند اما سرمایه نداشتند آب داشت. کاسبی با موبایل وارد فاز جدیدی شد. تا آن زمان افرادی چون تعمیرکاران که دفترکار نداشتند، مجبور بودند شماره منزل خود را در آگهی‌ها چاپ کنند، اما موبایل این مشکل را حل کرد. تعمیرکارانی بودند که با چاپ یک شماره در روزنامه خیال خود و خانواده‌هایشان را راحت کردند و دیگر مجبور نبودند که در خانه بمانند تا زنگ بخورد.
مصائب موبایل
باید قبول داشت که در کشور قبل از ورود هر تکنولوژی باید فرهنگ و نحوه کار با آن وارد شود اما در اکثر مواقع این حالت رخ نداده است. موبایل هم خارج از این موضوع نبود. برای همین مخابرات مجبور شد واحدی به نام امور ارتباطات سیار در شرکت دایر کند و به مردم و مسئولان نحوه کار با موبایل را آموزش دهد. آن زمان تازه موبایل فقط مکالمه داشت و خبری از پیامک و دیگر سرویس‌های امروزی نبود. پس از تهران نیز موبایل در چند شهر بزرگ چون اصفهان، خراسان و فارس روشن شد. حال می‌توانستی بدون سیم با دیگری مکالمه کنی.
سیمکارت‌هایی که در آتش سوختند!
پس از اینکه موبایل کم کم در میان مردم جا افتاد، خرید و فروش این ابزار ارتباطی رونق گرفت و تعداد بیشتری از سیمکارت در میان عامه مردم توزیع شد، اما همچنان مشکل کار با آن وجود داشت. آن زمان احتمال سوختن سیمکارت وجود داشت. اما این لفظ در میان مخابراتی‌ها عادی بود اما در میان مردم کمی گنگ بود. یکی از مسئولان مخابراتی که آن زمان در حوزه موبایل فعالیت داشت می‌گوید: «یک روز شخصی به دفتر ما مراجعه کرد و یک قوطی کبریت را روی میز ما گذاشت. گفتیم این چیست؟ گفت که سیمکارت من سوخته و برای تعویض آورده‌ام! ما درون قوطی را نگاه کردیم و دیدیم که فرد مورد نظر سیمکارت را با آتش سوزانده است! دلیلش هم برداشت اشتباه از مفهوم سوختن سیمکارت بود!»
وی با ذکر خاطره دیگر می‌گوید: «در مقطعی که ثبت‌نام صورت می‌گرفت، یک فرد حدود ۶۰ فامیل خود را از شهرستان به تهران آورده بود و قصد داشت برای آن‌ها سیمکارت بگیرد. تعداد آن‌ها آنقدر بالا بود که دفتر پستی را به طور تمام اشغال کرده بودند.»
این مقام مسئول مخابراتی می‌گوید: «زمانی هم که ما به خبرنگاران سیمکارت خارج از نوبت واگذار می‌کردیم، به دلیل تفاوت قیمت بالا اکثرخبرنگاران سیمکارت‌ها را می‌فروختند. یک روز متوجه شدیم که ۱۵ نفر از خبرنگاران با یک دستگاه ون برای دریافت سیمکارت مراجعه کرده‌اند. در نهایت متوجه شدیم که ۱۵ خبرنگار سیمکارت خود را به یک خانم پیش فروش کرده بودند.»
نخستین تیزر تلویزیونی برای موبایل نیز «با تلفن موبایل همیشه در دسترس باشید» بود؛ شعاری که با گذشت بیش از ۱۶ سال هنوز هم کاملاً محقق نشده است!
منبع: جوان آنلاین
----------------------------------------------
یک گروه حمایت از کاربران تلفن همراه به تایلندی‌ها در خصوص قرار دادن تلفن همراه هنگام خواب در کنار خود هشدار داد.
به گزارش واحد مرکزی خبر، رئیس موسسه حمایت از کاربران تلفن‌های ثابت و همراه گفت تایلندی‌ها به علت قرار دادن تلفن‌های همراه، نزدیک خود هنگام خواب در معرض خطر ابتلا به سرطان مغز قرار دارند.
موسسه نظر سنجی اباک در گزارشی اعلام کرد ۵ / ۶۴ تایلندی‌ها عادت دارند تلفن همراه خود را هنگام خواب در حالت روشن نزدیک سرشان قرار می‌دهند.
به گزارش خبرگزاری آلمان از بانکوک، سازمان بهداشت جهانی نیز بتازگی در گزارشی هشدار داده است کسانی که از تلفن همراه به مدت بیش از ۱۶۴۰ ساعت طی ده سال استفاده می‌کنند بیشتر در معرض ابتلا به سرطان مغز قرار خواهند گرفت.
لينک خبر:
http://www.bonarazadegan.com/fa/posts/215