گزگ ۱
نجوای عاشقانه
عارفی گفتا به یارش کای عزیز
از عسل شیرین تری چایی، بریز
یارگفتش ای عزیزا، مهربان یارم، بدان
قندداری، قندتو بیرون شد از حد توان
گرترا قندی دهم، گردی مریض
من نخواهم یارمن، باشی مریض
دید عارف چون کلامش باطل است
گفت ای یارا، که این حرف دل است
ازعسل شیرین تری، مقصود توست
زندگی وشور من، با بود توست
حرف من این بود و خواهد بود ای عزیز
ازعسل شیرین تری، چایی بریز
چای بی قند می خورم ای یار من
من که می دانم تویی غمخوار من
زن بگفت ای مردک هوشیار من
ای همه تو درهم و دینار من
بعد زآنش قند ما گشته تمام
چای بی قند ت نیارم والسلام
گفت عارف بهر شام آور، غذایی بس لذیذ
مرغ بریانی ویا کبکی طعامی بس لذیذ
گرنباشد مرغکی، کبکی بخانه ای عزیز
تخم مرغی پخته کن بانان گندم دست مریز
زن که دیدافسون او باطل شده
چهار پای مگر او درگل شده
حرف دل را برزبان جاری نمود
بهر ختم غائله کاری نمود
زآن سپس گفتا زنم یا کلفتم برگو عزیز
من که نتوانم بجا آرم ،برو آور کنیز
گفت عارف واصفا کردی تو گوش
تا ابد زین می ناب یکدم ننوش